Wody Polskie to powołany w 2018 roku organ państwowy, przynależny Ministerstwu Wsi i Gospodarki Rolnej. W jej kompetencjach leży regulowanie taryf za wodę i ścieki. Związek Miast Polskich (ZMP) wskazuje na nieprzestrzeganie postanowień art. 24 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, w zakresie kryteriów określania taryf za wodę i ścieki oraz trybu i terminów rozpatrywania wniosków.
Gdzie leży źródło problemu?
Do niedawna kompetencje leżały po stronie gmin, które odpowiednio reagowały na wzrost kosztów zaopatrzenia mieszkańców w wodę. Przywrócenie tego stanu ma w ich założeniu, by istniała możliwość wprowadzenia korekt analogicznych jak w przypadku cen ciepła. Zdaniem ZMP PGW Wody Polskie nie reagują dostatecznie w sytuacji masowego kryzysu zaopatrzeniowego miejscowości w wodę i zarządzania ściekami.
Posiedzenie Związku Miast Polskich w Sopocie
Związek Miast Polskich zorganizował w Sopocie posiedzenie skoncentrowane na tym temacie, czego wynikiem jest stanowisko z żądaniem przywrócenia wcześniejszego porządku, kiedy to rady gmin pełniły funkcje regulatora. Ma to na celu między innymi uchronienie przed realnym zagrożeniem w przerwaniu ciągłości dostaw wody pomiędzy miejscowościami. W grę wchodzi także zachowanie płynności funkcjonowania przedsiębiorstw uzależnionych od dostępu do wody. Mówi się także o tym, że byłoby to sporym problemem w przypadku modernizacji tychże, a także wykorzystaniem środków unijnych.
Alternatywne rozwiązanie problemu
Jako drugie rozwiązanie sugerowane przez samorządowców jest wprowadzenie przez rząd w sytuacjach nadzwyczajnych możliwości korekty. Możliwe byłoby to poprzez nowelizację ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. W takim przypadku działałoby to na podobnej zasadzie jak w przypadku ustawy Prawo energetyczne dla cen ciepła. Inną zmianą sugerowaną przez Związek Miast Polskich jest nadanie organowi regulującemu obowiązku pisemnego uzasadnienia wraz ze stosowną analizą i weryfikacją w przypadku odmowy w rozpatrywaniu spraw taryfowych.